اینترلوکین-2

موارد مصرف اینترلوکین-2

اینترلوکین –2 یک لیمفوکین است که تکثیر لنفوسیت های T را تحریک می کند و پاسخ ایمنی را افزایش می دهد. هم چنین دارای تأثیراتی بر لنفوسیت های B است و تولید اینترفرون را تحریک می کند. در ایمنوتراپی کارسینومای متاستاتیک سلولهای کلیوی از اینترلوکین –2 استفاده می گردد. هم چنین در ملانوما و لنفومای غیر هوچکین و لوسمی حاد میلوئید مصرف می شود. اینترلوکین –2 معمولاً به صورت انفوزیون داخل وریدی یا تزریق زیر پوستی و آن هم به فرم یکی از ترکیبات نوترکیب مثل aldesleukin تجویز می گردد. در انگلستان دوز پیشنهاد شده تجویز aldesleukin در مورد کارسینومای متاستاتیک سلول کلیوی 18 میلیون واحد به صورت زیر پوستی و یکبار در روز به مدت 5 روز می باشد که با دو روز استراحت برای هفته اول پیگیری می شود. برای 3 هفته بعدی 18 میلیون واحد در روزهای 1و2 هر هفته و 9 میلیون واحد در روزهای 3 تا 5 هر هفته تجویز می شود که 2 روز بعد هم استراحت است. می توان بعد از یک فاصله یک هفته ای این سیکل 4 هفته ای را تکرار نمود. در صورت عدم تحمل می توان دوزهای تجویزی را به تأخیر انداخت و یا کاهش داد. قبلاً aldesleukin را به صورت انفوزیون داخل وریدی در دوزهای مشابه تجویز می کردند اما در انگلستان دیگر این روش اجرا نمی گردد اگر چه در ایالات متحده آمریکا aldesleukin در مورد کارسینومای متاستاتیک سلول کلیوی و ملانوما به صورت انفوزیون داخل وریدی تجویز می گردد. دوز توصیه شده انفوزیون 600000 واحد/کیلوگرم طی 15 دقیقه هر 8 ساعت تا حد 14 دوز می باشد. این سیکل 5 روزه بعد از 9 روز تکرار می شود. دوره های بیشتر را می توان با فاصله حداقل 7 هفته ای تکرار نمود. روش تجویز استنشاقی دارو در دست بررسی است. در افراد مبتلا به ایدز نیز این دارو را تجویز می کنند. کاربردهای دیگر اینترلوکین در دست بررسی است.

فارماکوکینتیک اینترلوکین-2

متعاقب دوز بولوس داخل وریدی نیمه عمرهای توزیع aldesleukin در سرم و حذف آن به ترتیب 13 و 85 دقیقه می باشد. متعاقب تجویز زیر پوستی نیمه عمر جذب آن 45 دقیقه و نیمه عمر حذف آن 3/5 ساعت می باشد در حالی که میزان زیست دستیابی آن بین 35 و 47% متغیر است. Aldesleukin توسط کلیه ها به اسیدهای آمینه متابولیزه می شود.

عوارض جانبی اینترلوکین-2

مسمومیت با آن مرتبط با دوز تجویزی و روش تجویز می باشد و اغلب شدید می باشد و مرگ ومیر حاصل از آن گزارش شده است. در بیماران تحت درمان با aldesleukin کاهش مقاومت عروقی و افزایش نفوذپذیری مویرگی (سندرم نشت مویرگی) دیده می شود که این خود منجر به افت فشار خون و کاهش گردش خون ارگان ها و ایجاد ادم می گردد. بروز و شدت این سندرم متعاقب تجویز زیر پوستی در مقایسه با تجویز داخل وریدی کمتر است. این سندرم می تواند منجر به تاکی کاردی، درد قفسه سینه، انفارکتوس میوکارد و آثار تنفسی مثل تنگی نفس، ادم ریوی و نارسایی تنفسی و هم چنین ناراحتی های کلیوی مثل اورمی و اولیگوری یا آنوری و تغییرات وضعیت روانی مثل بی قراری، افسردگی، گیجی و خواب آلودگی شود. در صورت پیشرفت خواب آلودگی تا حد کما درمان باید متوقف گردد. از دیگر عوارض جانبی می توان به افزایش آنزیم های کبدی، اختلالات گوارشی، تب و علائم شبه آنفولانزا، راش های پوستی، آنمی، لوکوپنی و ترومبوسیتوپنی اشاره کرد.